Mijn moeder werkt als freelance journalist voor de Gorcumse Courant. Vaak mag ze mensen interviewen. De laatste keer heeft ze bij een duo muzikanten een interview afgenomen dat mijn interesse wekte.
Het duo bestaat uit Nico Blom (de broer van mijn muziekleraar op de middelbare school) en Olga Malkina. De instrumentencombinatie is zeldzaam, namelijk orgel en piano. Ze hebben bekende werken van Liszt, Strawinsky, Shostakovich en Moessorgsky bewerkt en op CD opgenomen in de Buurkerk, te Utrecht. Dit is niet de eerste keer dat ze dat hebben gedaan. In 2004 hebben ze ook al eens een CD opgenomen. Dat is toen echter volledig aan mij voorbij gegaan, maar ja, ik was ook nog maar een guppy van 17 jaar oud.
Doordat mijn moeder het interview afnam werd ik op de hoogte gebracht van het feit dat ze hun CD zouden presenteren met een concert in de Grote Kerk van Gorinchem. De dag erna moest ik toch met KNA optreden in Gorinchem dus ik besloot erheen te gaan. Ik houd wel van orgel, maar hoor het bijna nooit, laat staan in combinatie met piano!
Ik wist verder niemand te prikkelen om met me mee te gaan, dus in gezelschap van mezelf toog ik op de fiets naar Gorinchem. In de Grote Kerk moest ik gedesillusioneerd vaststellen dat er maar een man of 70 op het concert was afgekomen, voornamelijk in de categorie 50+; ik blijf het vreemd vinden dat jongeren de genoegens van klassieke muziek niet weten te ontdekken en waarderen. (Tja, het is dan ook een linkse hobby he, bwahahah!!)
Het programma
Om kwart over 8 begon het optreden met een inleidend praatje van een meneer wiens gezicht ik wel kende, maar zijn naam dan weer niet….De twee muzikanten werden voorgesteld en namen plaats achter hun instrumenten. Natuurlijk wel jammer dat je de organist nooit aan het werk kan zien, die zit lekker verstopt! Alle ogen waren dus op Olga gericht, die via een spiegel communiceerde met Nico. Ze begonnen met twee werken van Liszt; vrij turbulente werken! Meteen werd alle virtuositeit uit de kast getrokken. Vooral Olga moest meteen flink aan de bak en ze heeft mijn allergrootste respect. Wat een techniek en overtuiging! Ademloos liet ik me meevoeren in het samenspel. Het publiek werd amper rust gegund voor de pauze. Ik merkte dat ik wat verkrampt begon te zitten en moest terugdenken aan die keer dat ik de Matthäus Passion daar in die rot kerkbanken heb moeten uitzitten. Hoe kan je in die kerk de naam des Heren prijzen als je je continue zorgen moet maken om een hernia? Maargoed, dit terzijde.
In de pauze kregen we de gelegenheid om een kopje koffie te nuttigen. Bij gebrek aan een gesprekspartner liep ik wat rond en liet de nerd in mij dan maar weer even Facebook en Twitter checken. Ook nam ik wat foto’s met de telefoon, vandaar de baggerkwaliteit:
Het orgel in de Grote Kerk
De piano
Na de pauze kregen we hele andere werken te horen. Een korte Tango van Strawinsky, een kant die ik helemaal niet kende van die componist. Het mooiste vond ik de deeltjes uit Pictures at an Exhibition. Dit was wat bekender, en ik vond de orgelpartij hier heel interessant. Je hoorde duidelijk hoe het orgel de rol van het orkest waarnam. Een orgel heeft zo’n veelzijdige klank. Het kan ingetogen zijn, symfonisch, imposant, koninklijk…eigenlijk alles!
De 70 mensen klapten zich een ongeluk toen het concert was afgelopen en zeer terecht. Die Olga kon me er wat van op de piano! En ook Nico, de organist, was heel goed (al heb ik daar minder kijk op). Helaas moest ik de aanschaf van de CD even aan me voorbij laten gaan, twintig euro vond ik namelijk net wat te gortig.
Hierna dook ik met m’n ouders nog even de kroeg in. Het was namelijk afgelopen weekend jazzfestival in Gorinchem. Op vrijdagavond is altijd de kroegentocht. We begonnen in café Soestdijk, waar een bebop bandje de toon zette. De hele band was vrij aardig, behalve de saxofonist die óf een fout riet op z’n instrument had zitten of gewoon echt belabberd was, want hij piepte en kraakte aan alle kanten. Hier spotte ik nog een oude muziekleraar, Lex Gorter. Het was echter zo druk dat je je kont amper kon keren en gedag zeggen ging niet echt. Jammer.
De volgende stop was café Old Dutch. Tot mijn grote verbazing werd me er hier toch een partij op los gepaft! De sigarettenlucht hing weer als vanouds in de lucht, zat binnen 10 seconden in je kleren. Het was ook echt alsof alle rokers zich hier verzameld hadden, want vrijwel iedereen stond met zo’n k-stokje in de handen. De muziek was hier wat toegankelijker, maar niet echt meer jazz te noemen.
Als laatste stampten we even Opus Four binnen. Hier stond een saxofonist die wel z’n instrument beheerste. Fantastisch vibrato, volle klank. Hij had er zin in, dat hoorde je. Het genre was ook nogal apart. Het was een soort jazz meets R&B en rap. Mijn moeder vond het niet echt wat. We gingen langzamerhand maar eens op huis aan. Het zou nog een druk weekend worden.